Unieważnienie umowy Własny Kąt hipoteczny z 2008 roku
Sprawa dotycząca unieważnienia umowy Własny Kąt została rozstrzygnięta wyrokiem Sądu Okręgowego w Toruniu w sprawie o sygn. IC 1294/20. Sąd uznał umowę kredytu z 2008 r. za nieważną oraz zasądził na rzecz kredytobiorców całość dochodzonych kwot wraz z kosztami procesu.
Unieważnienie umowy Własny Kąt w sprawie IC 1294/20
W wyroku z 12 sierpnia 2022 r. Sąd Okręgowy w Toruniu stwierdził nieważność umowy kredytu Własny Kąt Hipoteczny z 2008 r., złożonej z części ogólnej i szczególnej. Umowa została określona jako kredyt „w walucie wymienialnej”, przy czym kwota kredytu widniała w CHF, a kredytobiorcy nie mieli możliwości otrzymania środków w tej walucie.
- ustalenie nieważności umowy kredytu z 2008 r.,
- zasądzenie na rzecz kredytobiorców 61 245,91 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie,
- zasądzenie całości poniesionych kosztów procesu.
Ocena kluczowych postanowień
W uzasadnieniu wskazano, że konstrukcja kredytu denominowanego z jednostronnym mechanizmem przeliczeniowym pozostawiała bankowi decyzyjność w zakresie sposobu wykonywania zobowiązania. Brak przejrzystości i brak rzeczywistej dostępności CHF stanowiły podstawę do przyjęcia nieważności umowy.
Warto odnotować, że problem braku przejrzystości postanowień finansowych był wielokrotnie analizowany także na gruncie prawa Unii. Przykładowo, w wyroku TSUE z 3 października 2019 r. (C-260/18) podkreślono, że klauzule kształtujące mechanizmy przeliczeniowe muszą być przedstawione w sposób umożliwiający konsumentowi realne zrozumienie ryzyka.
Źródło TSUE.
Charakter kredytu i znaczenie konstrukcji denominowanej
Kredyt został opisany jako zobowiązanie „w walucie wymienialnej”, jednak umowa nie przewidywała faktycznej wypłaty środków w CHF. Sąd wskazał, że taka konstrukcja prowadziła do uzależnienia wysokości świadczeń od kursów ustalanych samodzielnie przez bank.
W umowie zastosowano raty annuitetowe, a saldo kredytu było określane poprzez mechanizmy odwołujące się do tabel kursowych banku. Sąd oceniał te elementy pod kątem zgodności z zasadą równowagi kontraktowej.
W uzasadnieniu zaakcentowano konieczność pełnej transparentności postanowień finansowych, w szczególności w umowach długoterminowych zawieranych z konsumentem.
Rozliczenie kosztów procesu oraz dalszy bieg sprawy
Sąd zasądził na rzecz kredytobiorców pełne koszty procesu odpowiadające kwocie rzeczywiście poniesionej. Wskazano, że nie było podstaw do ograniczenia kosztów do stawek minimalnych wynikających z rozporządzenia, ponieważ strona dochodziła roszczenia w sposób celowy i konieczny.
Orzeczenie jest nieprawomocne i możliwe jest wniesienie apelacji.
Szczegółowe informacje o postępowaniach dotyczących kredytów CHF znajdują się w sekcji
pomoc dla frankowiczów.
